Hoofdstuk 5: High School

Met een stapel papieren in haar hand loopt Cleo door de lange gangen van haar nieuwe school. Ze heeft zich bij de receptie gemeld en heeft een flinke stapel papieren overhandigd gekregen. Haar rooster, inlogcodes, uitleg over haar kluisje, een schoolgids en nog veel meer waarvan ze al niet meer weet wat het is. Boven op de stapel ligt een geel papier. Die moet ze deze dag aan al haar docenten laten zien. Even staart ze naar het gele velletje. Haar volledige naam in dikgedrukte letters.

Zoekend kijkt ze om zich heen. Hier ergens moet toch het wiskundelokaal zijn. Als ze dan eindelijk de zilveren nummers van het lokaal op muur naast een gesloten deur ziet zucht ze diep. Ook dat nog.

Een beetje zenuwachtig klopt ze op de deur, waarna er vanaf de andere kant een ‘binnen’ klinkt. Voordat ze de deur opent haalt ze nog eens diep adem. Ze loopt het lokaal in en kan vrijwel meteen voelen dat alle ogen op haar gericht zijn.  De leraar kijkt haar vragend aan. Cleo overhandigd de gele brief stilletjes aan de leraar die over zijn bril naar haar kijkt. Hij leest de brief aandachtig en kijkt daarna met een glimlach naar haar op. “Ik ben meneer Banks” zegt hij terwijl hij haar hand schud. “Cleo” glimlacht ze zwak. Meneer Banks knikt. “Klas mag ik even jullie aandacht” zegt meneer Banks luidt. “Graag wil ik jullie voorstellen aan de nieuwste aanwinst van onze school Cleo” klinkt haar introductie. Cleo grijpt de papieren wat steviger vast. Als ze daarnet nog niet de aandacht van iedereen had, heeft ze die nu zeker. Haar buik maakt verschillende loopings. Gelukkig mag ze daarna op de lege plek vooraan in het lokaal plaats nemen. Na een blokuur wiskunde heeft ze haar eerste pauze. Ze stopt haar boeken in haar tas en loopt met een papiertje in haar hand het lokaal uit. Tijd om haar kluisje te gaan zoeken.

Er staan zoveel kluisjes in de gangen, dat het vinden van haar kluisje een onmogelijke opgave is. Met haar blik gericht op de dikgedrukte cijfers op het papier loopt ze de lege gangen door. Zo nu en dan kijkt ze op. Het is opvallend stil in de gang. Iedereen zal wel in de kantine of buiten zitten. Cleo let niet op en voordat ze het weet valt ze naar achteren tegen de grond. Ze kreunt zachtjes terwijl ze neerploft. Even knijpt ze haar ogen dicht. “O, sorry ik lette niet op” zegt ze met gesloten ogen. “Nee, het was mijn fout” hoort ze een jongensstem zeggen. Cleo opent haar ogen en ziet twee blauwe ogen en een glimlach haar vriendelijk aankijken. De jongen heeft steil blond haar. Het valt haar meteen op dat hij, net als de jongens in de bus, een blauwe jas met witte mouwen en een grote oranje M draagt. Dat heeft zij weer. Loopt ze op haar eerste dag één van de sporters om ver. Snel krabbelt ze overeind. “Nogmaals sorry” zegt ze terwijl ze ongemakkelijk naar de grond kijkt. “Je bent nieuw” hoort ze de jongen zeggen. Met dichtgeknepen ogen knikt Cleo. “Is dat zo duidelijk?” vraagt ze. De jongens lacht en schudt zijn hoofd “Nee, maar ik had je nog niet eerder gezien. Zo groot is het hier niet, weet je” en hij schenkt haar een knipoog. Cleo glimlacht ongemakkelijk. Voordat ze het weet graait hij het papier uit haar handen. “Hé!” zegt ze terwijl ze het papier terug graait. “Ben je opzoek naar je kluisje?” vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. “Misschien” antwoord ze terwijl ze haar handen over elkaar slaat. “Joo Trent, kom je?” roept een bekende stem. Cleo’s ogen worden groot. Nee, niet hij. De jongen voor haar kijkt over haar heen en lijkt te knikken. “Ik kom er aan Bro” roept hij terug. Hij richt zijn blik weer op haar. “Als je de gang uitloopt, links om de hoek” zegt hij met een knipoog waarna hij weg rent. Cleo sluit haar ogen en haalt diep adem. Ze moet niet omkijken. Ze moet gewoon doorlopen en de tip van de jongen volgen.

De jongen had inderdaad gelijk. Ze veranderd met behulp van de aanwijzingen op het papier haar code, waarna ze wat spullen in haar kluisje legt. Daarna gaat ze alvast opzoek naar het lokaal van haar volgende les. Tot haar verbazing heeft ze die zo gevonden. Zoals verwacht is ze de eerste. Cleo stelt zich voor aan de leraar, waarna ze een plekje uitkiest. Langzaam stroomt het lokaal vol. Het valt Cleo meteen op dat het allemaal nieuwe gezichten zijn die haar één voor één even aanstaren. Behalve de cheerleaders, die lijken geen oog voor haar te hebben. Als iedereen er lijkt te zijn sluit de leraar de deur. “Voordat we met de les gaan beginnen wil ik jullie eerst voorstellen aan onze nieuwe leerling Cleopatra” en hij gebaart naar Cleo. Haar ogen worden groot. “Uhh.. zeg maar Cleo. Iedereen noemt me Cleo” zegt ze snel. De lerares lacht het weg en gebruikt nogmaals haar hele naam. Cleo kan gelach en gefluister op de achtergrond horen. Het liefst zou ze nu weg willen zakken in haar stoel. Kan school nog erger worden?

Het antwoord daarop is ja. Na de les klinken de eerste naamgrapjes al door de gang. Ze wordt nog meer aangestaard. Er wordt naar haar gelachen en zachtjes gefluisterd. Een groepje cheerleaders heeft haar laten struikelen, waardoor haar boeken door de hele gang lagen verspreid. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is ze tijdens de tweede pauze Brody bijna tegen het lijf gelopen. Nu staat ze voor de deuropening voor het lokaal van haar laatste les. Als deze les er op zit kan ze weg uit deze nachtmerrie. Cleo laat het briefje aan de leraar zien. Hij stelt haar een aantal vragen die Cleo netjes beantwoord. Ondertussen loopt het lokaal aardig vol. “Cleo, neem maar plaats op de lege plek” en hij gebaart naar de lege stoel in het midden van het lokaal. Ze ziet aan de tafel naast haar een jongen zitten. Hij is druk bezig met zijn tas. Ze kan alleen zijn korte donkerbruine haren zien. Cleo glimlacht nog even naar de leraar en neemt daarna plaats aan de lege tafel.  Ze pakt haar spullen en legt ze op tafel. Als ze opkijkt kijkt ze recht in zijn groene ogen. “O hé, Cleo” glimlacht hij vriendelijk. Haar ogen worden groot. Ze kijkt snel weg en verstopt haar gezicht achter haar lange haren. Even sluit ze haar ogen. Het was haar de hele dag gelukt om hem te ontlopen, maar juist nu aan het einde van de dag, tijdens haar laatste les komt ze hem alsnog tegen. Zit ze naast hem! Snel kijkt ze weer naar hem op en schenkt hem een gedwongen glimlach. “O, hoi Brody” daarna richt ze zich snel op haar boeken. Gelukkig begint de leraar nog voordat Brody wat kan zeggen de les. Cleo is de leraar al helemaal dankbaar als hij een theorieles geeft waarbij hij de volledige aandacht van zijn klas vraagt. Als de les dan eindelijk is afgelopen stopt Cleo snel haar spullen in haar tas en loopt gehaast richting de deur. Ze kan Brody haar naam horen noemen, maar ze doet net alsof ze hem niet hoort.

"Schatten van de Woestijn" 
© Sabrina Diana

Hoofdstuk 4: First day...

Verschillende ogen staren haar aan terwijl ze over het smalle gangpad loopt. Hier en daar klinkt gefluister. Zoekend kijkt ze om haar heen. In haar ooghoek ziet ze een meisje snel haar tas op de lege stoel naast haar zetten. Cleo zucht zacht terwijl ze verder loopt. Dan valt haar oog op twee lege plekken helemaal achterin. Ze kan voelen dat ze wordt na gestaart terwijl ze op de lege stoel naast het raam plaats neemt. Haar oude rugzak plaats ze op haar schoot. Als ze op kijkt ziet ze verschillende ogen snel wegkijken. De plek naast haar is leeg. 

Langzaam komen ze in beweging. Cleo kijkt naar de verschillende huizen die voorbijkomen. Niet veel later stoppen ze weer. Er stappen twee jongens en twee meisjes in. De meisjes dragen een donkerblauw met oranje en wit uniform. Te korte donkerblauwe rokjes met een split aan de zijkant. De onderkant van de top is dezelfde kleur. Op de borst zit groot oranje vlak, dat wordt omringd door dikke blauwe, witte en oranje strepen. In het oranje vlak staan vier grote donkerblauwe letters. DMHS, de afkorting van de school. Dat moeten wel cheerleaders zijn. De jongens dragen een jack in dezelfde kleuren. Blauwe jas, witte mouwen en een grote oranje M op de borst. Het viertal kijkt naar haar op. “Wat krijgen we nou…” zegt één van de meiden terwijl ze haar handen in haar zij zet. Kort daarna klinkt er geroesemoes. Ze zal toch niet op hun plek zitten? Cleo kijkt snel weg en tuurt naar buiten. “Ach, laat maar” hoort ze een jongensstem zeggen. Als ze weer in beweging komen durft Cleo weer op te kijken. Het groepje van vier is in het midden gaan zitten. Het valt haar op dat een aantal mensen daar plaats voor heeft moeten maken. Cleo zucht diep. Gelukkig hebben ze haar met rust gelaten. Ze sluit haar ogen. Vandaag is het zover. Ze leunt met haar hoofd tegen de leuning, waarna ze met haar hoofd naar het raam draait. Ze staart naar buiten en denkt terug aan het afgelopen weekend.

Het dorpsfeest is haar ontzettend meegevallen. Ondanks dat ze eerste niet wilde gaan, is ze stiekem toch wel een beetje blij dat haar opa en oma haar hebben gedwongen. Althans zo dacht ze er vrijdag nog over. Die avond heeft ze een hoop suikerspinnen gedraaid. Al snel dwaalt haar gedachten af naar de vuurwerkshow. De show die ze samen met Brody heeft gezien. De show waarbij ze gezoend hebben. Kort daarna had haar oma haar geroepen. Na die avond heeft ze Brody niet meer gezien of gesproken. Of nou ja, das niet helemaal waar. Sinds zaterdagmiddag is alles anders. Ze zou willen dat ze er nooit naartoe was gegaan. Ze sluit haar ogen. Dat ze zich zo in iemand heeft kunnen vergissen…

Met een nieuwe stapel boeken onder haar arm liep Cleo de sapbar in. Ze had uren in de bieb doorgebracht en had trek gekregen. Haar buik maakte de bekende geluiden, terwijl zij plaats nam aan de bar. Ze bestelde een verse aardbei bananen sinaasappel smoothie, betaalde er voor en wachtte terwijl deze voor haar gemaakt werd. Ze keek de sapbar rond en liet haar oog vallen op Brody. Hij leek haar niet te zien. Niet ver bij haar vandaan, achterin de hoek, zat hij samen met een groep jongens. De jongens moesten lachen. Brody schudde hevig zijn hoofd. “Dus ze heeft je uit het niets gezoend?” zei één van de jongens. “Dat was op het feest?” vroeg een ander. “Waar haalt ze het lef vandaan” klinkt een andere stem. Ze zag Brody enkel knikken. Een naar gevoel vulde haar maag. Ze had Brody niet voor z’n jongen aangezien. Ze kon tranen in haar ogen voelen. Haar sapje stond inmiddels voor haar op de bar. Ze keek er naar, maar had er geen zin meer in. Gehaast liep ze de sapbar uit.

Een vrouwenstem klinkt en ze kijkt op. “We zijn er hoor, verder rijdt ‘ie niet” klinkt de buschauffeuse. Als ze opkijkt ziet ze dat ze als enige nog over is. “Sorry” glimlacht Cleo zwak. Met haar rugzak over haar schouder loopt ze de bus uit en kan niet veel later de grote gele deuren achter haar horen sluiten. 

Met een diepe zucht loopt ze het schoolplein op. Voordat ze het weet bevindt ze zich voor de grote hoge trap die naar de ingang van de school leidt. Even bekijkt ze het gebouw. Boven de ingang staat in grote letters de schoolnaam. Daniël McKalister High School. Cleo pakt met haar hand haar ketting vast en wrijft even over de hanger. Met een zwaar gevoel in haar buik zet ze haar voet op de eerste trede. Als ze hem vandaag maar niet tegen komt.

"Schatten van de Woestijn" 

© Sabrina Diana

Hoofdstuk 3: One week later...

Nog één week te gaan dan beginnen de scholen weer. Cleo probeert er niet al te veel over na te denken. Ze heeft helemaal geen zin om naar die school te gaan. Ze is in haar hele leven nog nooit naar school geweest, waarom zou ze dan nu ineens wel gaan. Het liefst zou ze nu bij haar ouders in Egypte willen zijn. Die zijn vast druk bezig met hun onderzoek. Cleo kan nog steeds niet bevatten waarom haar ouders haar en haar broertje naar hun grootouders hebben gestuurd. Ze staan op het punt van een grote ontdekking en dan sturen ze hun kinderen in eens weg…

Cleo zucht diep terwijl ze haar boek uit het gras oppakt. Ze slaat hem open en begint snel aan het laatste hoofdstuk. Haar ogen zijn gefixeerd op ieder woord op de pagina. Haar hand pakt de hanger van haar ketting vast en begint er mee te spelen.

Niet veel later loopt Cleo met het boek onder haar arm de keuken in. Ze pakt haar schoudertas van de eettafelstoel en stopt het boek er in. “Ik ga naar de bieb” kondigt Cleo aan terwijl ze naar de voordeur loopt. Dat is naast het park en de oude boekenwinkel, één van de betere plekjes die dit dorp biedt. Als ze de veranda afloopt ziet ze dat de auto van haar opa niet op de oprit staat. Cleo rolt met haar ogen, dat gaat een lange wandeling worden…

Na een wandeling van bijna veertig minuten is dan eindelijk de bibliotheek in zicht. Cleo levert de geleende boeken in en loopt snel richting de geschiedenishoek. “Ben je daar alweer?” hoort ze de bibliothecaresse zeggen, die net een paar boeken terug zetten. Cleo kijkt op en knikt enkel met een glimlach. “Als je zo door gaat dan heb je voor het einde van het jaar de hele geschiedenisafdeling gelezen” klinkt de bibliothecaresse. “Daarom meen ik ook telkens ook maar één of twee boeken mee” antwoordt Cleo. Nu is het aan de dame om te glimlachen. “Nou succes met uitzoeken, ik zie je straks wel bij de balie” klinkt de bibliothecaresse voordat ze met haar karretje door loopt. Cleo kiest snel twee boeken uit, loopt naar de balie toe en loopt daarna de bibliotheek uit.

Als ze de trap bij de bibliotheek afloopt valt haar oog op een poster die op een boom hangt. Het is een aankondiging van een feest wat hier binnenkort in het dorp plaats zal vinden. Football wedstrijd, barbecue, kraampjes, eetwedstrijd en vuurwerkshow zijn de woorden die uit de poster springen. Het feest zal in het park en de winkelstraat gehouden worden. Onderaan de poster staat in kleine letters dat al het geld dat met deze dag wordt opgehaald gedoneerd zal worden aan een goeddoel. Even twijfelt ze of ze er naar toe zal gaan. Misschien dat ze dan wat jongeren ontmoet die ook naar haar nieuwe school gaan. Al snel schudt Cleo de gedachte van haar af. Ze gaat echt niet naar dat feest.

“Ah, je bent thuis!” klinkt haar oma zodra ze de voordeur opent. “Cleo heb je de posters in dorp zien hangen?” hoort ze haar oma vervolgens vragen. Cleo knikt enkel. “Je opa en ik helpen altijd…” volgt haar oma. Natuurlijk helpen ze, nu moet ze wel naar dat feest gaan… De rest wat haar oma over het feest zegt gaat aan haar voorbij totdat haar naam genoemd wordt. “Sorry, wat zei u?” vraagt ze netjes. “Ik heb aangegeven dat je bereidt bent om tijdens het feest te helpen” hoort ze haar oma zeggen. “U heeft wat?” zegt Cleo verbaast. “Kom op Cleo. Sinds je hier bent zit je alleen maar in de tuin, op je kamer of in de bieb. Je opa en ik denken dat het goed voor je is om onder de mensen te komen, je kent hier nog niemand” legt haar oma uit. Dat is niet helemaal waar, ze kent haar opa, oma, Chendjer en…Brody. Ook al had ze die na hun laatste ontmoeting in het park niet meer gezien. “Maar…” protesteert Cleo. Haar oma onderbreekt haar snel. “Je opa, Chendjer en ik tellen niet mee Cleo” Cleo zucht diep. Misschien moet ze het maar gewoon een kans geven, want er onderuit komen gaat haar kennelijk niet lukken. “Oké, ik zal er zijn. Mag ik nu dan weer gaan lezen?” vraagt ze met opgetrokken wenkbrauw. Haar oma knikt zwijgend, waarna Cleo de trap op naar boven rent.

Drie dagen later staat ze in de middag achter een suikerspinmachine. Het feest is in volle gang en iedereen uit het dorp lijkt op het feest te zijn. Cleo rolt een suikerspin in elkaar en overhandigd deze aan het meisje die er geduldig op staat te wachten. Zo erg is het nog niet om te helpen. Het maken van de suikerspinnen gaat ook steeds beter. “Cleo” klinkt de stem van haar oma. Cleo kijkt op en ziet haar oma met een rokende taart in haar handen staan. “Je mag zo even dicht. De footballwedstrijd begint zo en dan gaat alles dicht” hoort ze haar oma uitleggen. Cleo knikt enkel. Ze vindt het allemaal wel best. Tien minuten later is de suikerspinkar gesloten. Cleo twijfelt, wat zal ze doen? Iedereen lijkt naar de footballwedstrijd te gaan. Zal zij dat dan ook maar doen?

Cleo neemt, net als de meeste toeschouwers, plaats langs de zijlijn. Op de ene helft van het veld ziet ze allemaal oudere mannen staan. De gemiddelde leeftijd is toch zeker wel veertig. Als ze naar de andere kant van het veld kijkt ziet ze daar allemaal jongeren staan. Cleo gokt dat de meesten even oud als haar zullen zijn. Al snel spot ze de jongen met het bekende bruine haar en heldere groene ogen. Het zou haar niet moeten verbazen dat ze Brody hier ziet. Dan valt haar oog op de juichende meisjes langs de zijlijn. Het zijn dezelfde meisjes als de die dag in het park. De blondine staat er ook bij. Zij lijkt het hardst te juichen. Het is geen lange wedstrijd, maar iedereen lijkt zich uitstekend te vermaken.

Cleo eet nog wat van de barbecue, waarna ze weer plaats neemt achter de suikerspinmachine. Dit keer krijgt ze de ijskar er ook bij. Het meisje wat daarbij stond is niet lekker geworden. Tuurlijk... Dus nu mag ze ook nog eens ijsjes scheppen. Alsof ze het nog niet druk genoeg had. De rij bij Cleo wordt alsmaar langer en langer. Ze doet hard haar best om iedereen met een glimlach tevreden te houden. “Gaat het wel?” klinkt een vrouwenstem. Cleo kijkt op en ziet, als ze het goed heeft onthouden, mevrouw Anderson achter haar staan. Cleo probeert vriendelijk te glimlachen terwijl ze snel een suikerspin draait. “Weet je wat, ik zorg dat iemand de ijskar van je overneemt” hoort ze mevrouw Anderson zeggen. “Bedankt” zegt Cleo terwijl ze even op kijkt naar de oudere vrouw, daarna richt ze zich weer op de suikerspin. Niet veel later verschijnt mevrouw Anderson weer. “Mijn zoon zal de ijskar meenemen” hoort ze de oudere dame zeggen. Cleo knikt vriendelijk. Als ze opkijkt worden haar ogen groot. Ze kijkt recht in zijn heldere groene ogen. “Ik verlos je van de ijsje Cleo” hoort ze hem zeggen. Hij schenkt haar een glimlach, waarna hij zich richt op de rij “Als jullie ijs willen, dan mogen jullie met mij meelopen” daarna loopt hij met de kar weg. Cleo kijkt op en ziet de rij meteen kleiner worden. Gelukkig.

Cleo draait de ene naar de andere suikerspin. Het duurt dan ook niet lang voordat ze zelf helemaal onder de roze suiker zit. Tot haar verbazing vliegt de tijd voorbij. Ze overhandigt een jongetje zijn suikerspin en als ze opkijkt ziet ze dat ze geen wachtende klanten meer heeft. Opgelucht haalt Cleo adem. “Cleo?” Cleo kijkt op en ziet Brody staan. Vrijwel meteen verschijnt er een glimlach op haar gezicht. “Ga je mee?” hoort ze hem vervolgens vragen. “Ik zou graag willen, maar ik heb jouw moeder en mijn oma belooft vanavond suikerspinnen te draaien” antwoordt ze. Ze hoopt maar dat de telleurstelling in haar stem niet te horen is. Bij Brody verschijnt een glimlach. “Maak je niet druk, mijn moeder zei juist dat ik je achter die machine vandaan moest halen” knipoogt Brody. “Kom, ze beginnen zo met de vuurwerkshow” hij pakt haar hand vast en trekt haar achter zich aan. Brody leidt hun naar een donker en rustig plekje. “Vanaf hier heb je het beste zicht op het vuurwerk” hoort ze hem enthousiast zeggen. Cleo kijkt om haar heen en ziet niet heel ver bij hun vandaan groepjes mensen staan. Brody kijkt op haar neer en ze ziet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. “Wat?” zegt Cleo terwijl ze haar hand op haar heup zet. “Niks” antwoordt hij. “Er zit alleen wat suikerspin in je haar” ligt hij toe. Meteen probeert Cleo het roze spul uit haar halen te halen, maar gezien de lach van Brody kan ze de conclusie trekken dat dat niet echt lukt. “Hier, laat mij je helpen” zegt hij terwijl hij een roze pluk uit haar staart haalt. “Bedankt” glimlacht Cleo terwijl ze naar hem opkijkt. Brody glimlacht vriendelijk terug terwijl hij nog wat roze suiker uit haar haren plukt. Met een glimlach kijkt hij op haar neer. Ze staren elkaar aan waarna ze naar elkaar toe buigen. Hun lippen ontmoeten elkaar in het midden in een zachte kus. Op dat zelfde moment gaat het vuurwerk in de lucht af.

"Schatten van de Woestijn"

© Sabrina Diana

Hoofdstuk 2: The day after...

Het gezang van vogels buiten is door de muren en ramen binnen te horen. Cleo knijpt haar ogen samen en trekt de dekens over haar hoofd. Waar komen die vogels vandaan? Die heeft ze hier nog nooit gehoord. Dat gezang is normaal alleen bij haar grootouders is Amerika te horen. Cleo’s ogen worden groot. Ze duwt de dekens van haar af en schiet overeind. Met grote ogen kijkt ze om haar heen. Het behang, de gordijnen, de kasten, lampen en spiegel ze zijn allemaal…anders. Dit is niet haar kamer. De schiet haar bed uit en trekt de lila gordijnen open. Buiten ziet ze het groene gras, de stoep die langs de voortuin loopt en de rustige straat waar hier en daar een auto geparkeerd staat. Dit is Egypte niet… Ze draait zich om en laat zich langzaam langs de muur naar beneden glijden. Met dichtgeknepen ogen slaat ze zachtjes met haar hoofd tegen de muur. Het was geen droom. Ze is echt bij haar grootouders in Amerika.

Nadat ze onder de douch is geweest en zich heeft omgekleed gaat ze naar beneden. Eenmaal in de keuken ziet ze dat haar opa, oma en broertje al aan het ontbijt zitten. Haar opa zit met zijn neus in de ochtendkrant. Haar oma neemt een slok van haar koffie en haar broertje speelt met zijn cornflakes. Cleo neemt naast haar broer plaats en vult vervolgens een kom met melk en cornflakes. “Cleo, na het ontbijt neem ik jou en Chendjer mee naar het dorp. Dan kunnen jullie naar schoolspullen kijken” hoort ze haar oma uitleggen. Cleo zucht diep, “Begint school niet pas over twee weken” zegt ze waarna ze een hap cornflakes neemt. “Toch gaan wij straks kijken” klinkt haar oma vastberaden. “Kunnen Chen en ik niet gewoon thuis les krijgen net als in Egypte” probeert Cleo. Haar oma tikt zachtjes tegen de krant waardoor haar opa opkijkt. “Dit hebben we zo met jullie ouders afgesproken” hoort ze opa antwoorden. “Maar…” begint Cleo. “Geen gemaar Cleo. Wij gaan na het ontbijt naar het dorp, einde discussie” onderbreekt haar oma haar. “Kom op Cleo, school gaat leuk worden” zegt haar broertje terwijl hij haar in haar zij prikt. Cleo zucht nogmaals diep en eet daarna haar ontbijt op.

Niet veel parkeert haar oma de auto en stappen ze uit. Cleo kijkt rond en laat de omgeving zijn indruk op haar doen. Het dorp ziet er totaal anders uit dan ze had verwacht. Het is er niet oud en stoffig. Er staat veel groen en ze ziet verschillende kledingwinkels. Het ziet er gewoon uit als een modern winkelcentrum. Waarom zou haar oma dit het dorp noemen? “Cleo, kom je?” Cleo kijkt op en ziet dat haar oma de deur open houdt van een boekenwinkel. Dit tovert een kleine glimlach op haar gezicht. Ze loopt de winkel in. De geur van boeken doet meteen haar glimlach vergroten. Misschien was dit dorp nog niet zo erg.

Cleo kijkt om haar heen terwijl ze de winkel doorloopt. Wat zou ze allemaal voor school nodig hebben? Een tas? Schriften? Een etui met pennen en potloden? In een hoek van de winkel ziet ze aan een muur tassen hangen. Één rugzak springt er voor haar tussenuit. Dat is een lichtblauwe rugzak met bruine hengsels, groene planten en witte, gele, roze en paarse bloemetjes. Ze staat op haar tenen en trekt de tas van de haak. Niet veel later heeft ze ook een stapel schriften en een pakje pennen en potloden vast. Al snel vindt ze zichzelf in de hoek met geschiedenisboeken. Ze is zo op de boeken gefocust dat ze niet eens door heeft wat er om haar heen gebeurd. Voordat ze het weet vliegt ze met haar spullen naar de grond. “Sorry” zegt ze terwijl ze haar spullen snel bij elkaar pakt. “Ik keek zelf ook niet uit” hoort ze een jongensstem zeggen. Cleo kijkt op en kijkt de jongen daarmee recht in zijn heldere groene ogen aan. Hij heeft kort bruin haar en zijn glimlach maakt haar knieën wiebelig. “Het geeft niet” glimlacht ze verlegen. “Cleo, heb je alles kunnen vinden?” klinkt de stem van haar oma.  Cleo kijkt meteen om, maar ziet haar oma niet. Daarna richt ze zich weer op de jongen voor haar. “Uhhh, ik moet gaan” nog voordat de jongen wat kan zeggen draait ze zich om en loopt weg. “Ik heb alles” zegt Cleo als ze haar oma en broertje bij de kassa ziet staan. “Zeker weten?” hoort ze haar oma vragen. Cleo knikt “Ik geloof het wel” antwoordt ze.

Daarna rijden ze weer terug naar huis. Cleo legt haar spullen op haar kamer en pakt daarna haar boek waarna ze onder de boom in de achtertuin gaat zitten. Haar oma zorgt voor een lekkere lunch en na de lunch helpt Cleo haar oma met de afwas. “Oma” zegt Cleo terwijl ze de laatste borden in de kast zet. Haar oma kijkt vragend naar haar op. “Zou ik de auto mogen lenen? Ik zou graag nog even een kijkje in de boekenwinkel willen nemen” legt ze uit. Haar oma knikt met een glimlach. “Natuurlijk Cleo, maar alleen als je Chendjer daarna meeneemt naar het park” hoort ze haar oma antwoorden. Cleo rolt met haar ogen, natuurlijk wilt haar oma dat.

Twintig minuten later parkeert Cleo de auto vlakbij de boekenwinkel. “Oma zei dat het park aan de overkant is” zegt Cleo terwijl ze de deur van de auto sluit. Haar broer knikt “Maar oma zei ook dat je mee zou gaan” zegt haar broer met opgetrokken wenkbrauw. “Ik kom er zo aan, ik ga eerst even naar de boekenwinkel. Blijf in het park, oké” Chendjer knikt en steekt daarna de straat over.

Cleo loopt de trap van de boekenwinkel op. Als ze de deur van de boekenwinkel open probeert te duwen merkt ze al snel dat dit niet lukt. Dan valt haar oog op het handgeschreven briefje wat op het raam is geplakt.


Sorry, we zijn nu even gesloten.
Vanaf 02.00 PM zijn wij weer open.


Cleo zucht diep. Natuurlijk zijn ze ’s middags gesloten. Het ziet er misschien uit als een modern winkelcentrum, maar ze gedragen zich hier inderdaad als in een dorp. Stom dorp! Gelukkig heeft ze haar boek meegenomen. Cleo haalt haar boek uit de auto en neemt daarna onder een boom in het park plaats. In de verte kan ze Chendjer met een groepjes jongens zien voetballen. Gelukkig heeft één van hun het hier naar zijn zin. Voordat ze zich op haar boek richt ziet ze niet ver bij haar vandaan een groepjes jongens football spelen, daarna slaat ze haar boek open en stort zich op de Italiaanse woorden.

“Pas op!” hoort ze een jongen roepen, maar Cleo reageert niet. Dat zal vast niet voor haar zijn. Voordat ze het weet duwt er iets met grof geweld tegen haar boek. Haar boek valt uit haar handen in het gras. Naast haar ziet ze een football liggen. Ze kijkt op en ziet één van de jongens haar kant op rennen. “Sorry!” hoort ze de jongen roepen. Als de jongen dichterbij komt herkent ze hem meteen. Het is de jongen uit de boekenwinkel. “Hé boekenmeisje” hoort ze hem zeggen. “Hoi” glimlacht Cleo verlegen. “Cleo, toch?” zegt hij terwijl hij een wenkbrauw optrekt. Cleo knikt enkel “Ik ben Brody” en hij schenkt haar een knipoog. Hij pakt de football samen met haar boek op. “Ik geloof dat deze van jou is” zegt Brody terwijl hij het boek aan haar overhandigt. “Jo Brody!” klinkt één van de andere jongens. Brody kijkt even om en gooit de bal terug naar de jongens. “Ik moet terug. Zie je later Cleo” hij schenkt haar nog een knipoog en rent daarna weg. Over haar boek gluurt Cleo naar de jongens. Ze heeft niet veel verstand van football, maar Brody lijkt er zo te zien goed in te zijn. Cleo ziet een groepje meisjes verschijnen en de jongens lijken hun spel gelijk stil te leggen. Ze ziet dat er wat woorden worden uitgewisseld, waarna ze Brody haar kant op ziet lopen. Haar ogen worden groot en snel richt ze haar blik op de woorden in haar boek. “Cleo?” hoort ze Brody zeggen. Cleo kijkt op van haar boek. “We gaan met z’n allen wat drinken, heb je zin om mee te gaan?” vraagt hij terwijl hij met zijn vinger over zijn schouder wijst. “Bedankt, maar ik kan niet” antwoordt Cleo. Ze kan zijn gezicht zien vertrekken. “Ik ben hier met m’n broertje” legt ze snel uit. Ze ziet zijn glimlach terugkeren. “Jammer. Ik zie je snel?” Cleo knikt. Hij schenkt haar een glimlach en rent daarna terug naar zijn vrienden. Cleo ziet één van de meiden, de blondine, op Brody aflopen. Ze omhelst hem terwijl ze over zijn schouder naar Cleo kijkt. Cleo doet net alsof ze het niet ziet en richt zich weer op haar boek. 

"Schatten van de Woestijn" 

© Sabrina Diana

Hoofdstuk 1: Intro

De warme wind waait door haar lange donkere haren. Ze kan de brandende zon op haar zongebruinde huid voelen. Zand vliegt in het rond. Haar neus en mond heeft ze afgedekt met een rood sjaaltje en op haar neus staat een zonnebril. Ze bekijkt de grote bouwwerken voor haar. Ze vindt ze prachtig. Wat een mankracht moet daar in zitten. Dit is voorlopig de laatste keer dat ze deze immens grote bouwwerken zal zien.

De volgende ochtend zit ze om half vijf samen met haar broertje in het vliegtuig van Caïro naar Cleveland. Ze zullen ongeveer over drieëntwintig uur en eenenveertig minuten in Cleveland aankomen. Maar eerst zijn er nog twee tussenstops. Over ongeveer twee en een halfuur is de eerste stop in Rome en bijna drie uur later zullen ze vertrekken richting New York waar ze dan bijna tien uur later zullen landen. Vanuit New York vertrekt het vliegtuig in het begin van de avond naar Cleveland, waar hun grootouders hun op het vliegveld zullen staan op te wachten.

Tijdens de vlucht speelt ze met de ketting die om haar nek hangt terwijl ze een boek leest. Haar broertje heeft de oortje van zijn I-pod in en houdt zijn ogen gesloten. Ze legt haar boek open op haar knie waarna ze uit het kleine raampje staart. Ze kan nog wat land onder haar zien. In de verte is enkel de blauwe kleur van de zee te zien. Ze zitten pas een halfuur in de lucht. Over iets minder dan twee uur zullen ze in Rome landen. Ze pakt haar boek op en leest aandachtig verder.

Twee uur later loopt ze samen met haar broertje over het vliegveld van Rome. Bij een klein restaurantje, dat uitzicht heeft op de vertrekbaan, eten ze een typisch Italiaans ontbijt. Ze heeft een echt Italiaanse cappuccino met een brioche, een zoet broodje. Haar broertje heeft een verse jus d’orange met een cornetto, een soort croissantje. Na hun ontbijt kijken ze in een paar winkeltjes en gaan ze opzoek naar de gate. Bij de gate zijn ook verschillende winkeltjes. In het kleine boekenwinkeltje valt haar oog op een boek getiteld: Bewaarde geheimen van Egypte. Afgezien van het feit dat het een heel dik en zwaar boek is, is hij ook nog is in het Italiaans. Maar daar laat ze zich niet door afschrikken. Ze heeft met haar ouders en broertje de afgelopen jaren heel wat tijd doorgebracht bij goede vrienden in Italië. De eerste paar pagina’s zullen misschien moeilijk zijn, maar daar slaat ze zich wel door heen. Ze pakt het boek en loopt er mee naar de kassa. Daarna drinken ze nog een succo di frutta bij de bar, waarna ze plaats nemen in de stoelen bij de gate.

De vlucht van Rome naar New York is de langste vlucht. Haar broertje speelt op zijn 3DS of luistert naar de muziek op zijn I-pod. Zij leest haar boek, luistert muziek en probeert later als haar broertje slaapt ook wat te slapen.

Ongeveer negen uur en vijfendertig minuten later land het vliegtuig in het begin van de middag in New York. Omdat hun volgende vlucht pas over vijf en een halfuur vertrekt worden ze op het vliegveld opgevangen door hun oom en tante die in deze grote stad wonen.

Eerst ontbijten ze met zijn vieren in een coffeecafé, daarna rijden ze door naar het appartement van hun oom en tante waar ze een verfrissende douche kunnen nemen. Haar oom en broertje blijven in het appartement en spelen wat spelletjes op de Xbox. Samen met haar tante gaat ze de stad in. Ze lopen een rondje en haar tante laat haar een paar mooie plekjes zien. De tijd vliegt voorbij en voordat ze het weet zit ze weer in het vliegtuig. Nog iets meer dan anderhalfuur… Dan zijn ze eindelijk in Cleveland.

Tijdens de vlucht doet ze samen met haar broertje een spelletje. De tijd vliegt voorbij. Voordat ze het weten land het vliegtuig om tien over negen ’s avonds op het vliegveld van Cleveland. Ze worden met een pendelbusje van het vliegtuig naar het vliegveld gebracht. Ze pakken hun koffers en tassen van de lopende band, waarna ze richting de douane lopen. Als ze eindelijk door de douane zijn lopen ze richting de vertrekhal.

Er staan zoveel mensen dat het even duurt voordat ze hun grootouders zien. Ze worden door hun grootouders met open armen ontvangen. “Cleo, Chendjer, wat is het goed om jullie weer te zien” zegt hun oma terwijl ze beide kleinkinderen in een knuffel trekt. “Hebben jullie een goede vlucht gehad?” klinkt hun opa. Chendjer gaapt terwijl Cleo knikt. “Ja hoor, het was alleen wel een lange reis” legt Cleo uit. “Dat zal wel” zegt hun oma terwijl ze een tas van Cleo aan pakt. “Laten we dan maar snel naar de auto gaan” klinkt hun opa. Met zijn vieren lopen ze naar richting de parkeerplaats.

Een uur later rijden ze de oprit bij het huis van hun grootouders op. Ze halen de koffers en tassen uit de kofferbak en lopen daarna de veranda op naar de voordeur. De koffers en tassen worden boven naar de kamers gebracht. Chendjer kruipt meteen zijn bed in. Cleo zit nog even met haar grootouders beneden in de woonkamer, terwijl ze een kop thee drinken. Cleo voelt haar ogen zwaar worden. Ze moet gapen en begint haar vermoeidheid nu pas te merken. “Ga maar lekker naar boven. We hebben morgen tijd zat” verzekerd haar oma haar. Cleo geeft haar opa en oma nog een knuffel en loopt daarna naar boven.  

"Schatten van de Woestijn" 

© Sabrina Diana